Συγκρητικές μυθολογίες και ερμηνείες

στις διάφορες θρησκείες

Βίβλος και Ομηρικά Έπη
Όλες οι θρησκείες είναι μυθολογίες με επιρροές δάνεια και αντιδάνεια μεταξύ τους.
Οι μυθολογίες είναι κωδικοποιημένες πληροφορίες παλαιών ιερατείων γιατί την εποχή που δημιουργήθηκαν την εξουσία, την είχαν τα ιερατεία καθιερώνοντας τις θρησκείες προς χειραγώγηση του πλήθους και της μεγάλης μάζας των ανθρωπίδων.
Η πρώτη μορφή εξουσίας είναι θρησκευτική και μεγάλη εξουσία.
Ξεκίνησε από την παλιά Λεμουρία Αυτοκρατορία της Ανατολής με πρώτο εξουσιαστή τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του και έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού, τον ευνούχισε. Οι θρησκείες είναι «ο ευνουχισμένος Ουρανός» και όλες τους έχουν ευνούχους στην αυλή τους, ειδικά οι ανατολικές.
Από κει έμεινε και η περιτομή που κάνουν κάποιοι λαοί μουσουλμάνοι Αιθίοπες Αιγύπτιοι και συνήθως οι Εβραίοι .
Ο Κρόνος δεν τρώει μόνο τα παιδιά του αλλά ζητάει και τις θυσίες των παιδιών για αυτό και βιβλικός Θεός ΓΙΑΧΒΕ ( είναι μόνο 4 σύμφωνα, δεν υπήρχαν φωνήεντα τότε) ζητά την θυσία του Ισαάκ και κανείς έρμος ανθρωπίδης δεν διαμαρτύρεται για το παράλογο του θεού.
Οι πρώτοι ανθρωπίδες δεν μιλούσαν ούτε γράφανε στριγγλίζανε και μουγκρίζανε μόνο σύμφωνα υπήρχαν, αργότερα τραγουδούσαν. Το τραγούδι είναι πολύ παλιά ικανότητα του ανθρώπου. Τραγουδούσαν σαν πουλιά.
Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης στριγγλίζει τσιρίζει και λαλεί και τα Ομηρικά Έπη είναι μελ-ωδία ραψ-ωδίες δηλαδή τραγούδια. Πρώτα τραγουδήθηκαν και μετά γράφτηκαν.
Οι Έλληνες είναι ατλαντικό φύλο Πελασγικό , όπως και οι Τρώες, όχι μόνο πρόσθεσαν τα φωνήεντα στο φοινικικό Λεμουριακό αλφάβητο αλλά ανάπτυξαν και τη νοημοσύνη με ένα ιδιαίτερο τρόπο, τη λογική και τον ορθολογισμό.
Ο Οδυσσέας αρχέτυπο homo sapiens έβγαλε την ανθρωπότητα από το σπήλαιο τη φάτνη της Λεμουρίας και τύφλωσε τον Κύκλωπα. Έζησε και στην Ατλαντίδα γιατί η Καλυψώ είναι ατλαντική κόρη και του έμαθε πολλά και….. αστρολογία . Πάντα η Δύση έχει την τεχνογνωσία, η Ανατολή δεν μπορεί. πχ οι Κινέζοι είναι καλοί στην αντιγραφή, δεν έχουν εφευρετικότητα πρωτογενή.
Έχουν διαφορετική ΠΗΓΗ εκπόρευσης τα Ομηρικά Έπη από την Βίβλο.
Η Βίβλος είναι Εποχής Λεμουρίας πολύ παλιά, τα Ομηρικά Έπη είναι Εποχής Ατλαντίδας, νεότερα για αυτό και δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά από τους ανατολικούς λαούς, μόνο η Δύση έχει τα Ομηρικά Έπη περί πολλού, γιατί οι ανατολικοί δεν μπορούν να τα κατανοήσουν.

Interpretatio graeca ή «ερμηνεία μέσω ελληνικών [μοντέλων]» είναι ένας λόγος που χρησιμοποιείται για την ερμηνεία ή την προσπάθεια κατανόησης της μυθολογίας και της θρησκείας άλλων πολιτισμών. μια συγκριτική μεθοδολογία που χρησιμοποιεί αρχαιοελληνικές θρησκευτικές έννοιες και πρακτικές , θεότητες και μύθους , ισοδυναμίες και κοινά χαρακτηριστικά .

Η φράση μπορεί να περιγράφει ελληνικές προσπάθειες να εξηγηθούν οι πεποιθήσεις και οι μύθοι των άλλων, όπως όταν ο Ηρόδοτος περιγράφει την αιγυπτιακή θρησκεία με όρους αντιληπτών ελληνικών αναλόγων ή όταν ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσός και ο Πλούταρχος τεκμηριώνουν ρωμαϊκές λατρείες , ναούς και πρακτικές με τα ονόματα αντίστοιχων ελληνικών θεοτήτων. Το Interpretatio graeca μπορεί επίσης να περιγράψει την ερμηνεία των μη Ελλήνων για τα δικά τους συστήματα πεποιθήσεων σε σύγκριση ή αφομοίωση με ελληνικά μοντέλα, όπως όταν οι Ρωμαίοι προσαρμόζουν τους ελληνικούς μύθους και την εικονογραφία με τα ονόματα των δικών τους θεών.

Το Interpretatio romana είναι συγκριτικός λόγος σε σχέση με την αρχαία ρωμαϊκή θρησκεία και τον μύθο , όπως στη διαμόρφωση μιας διακριτής γαλλο-ρωμαϊκής θρησκείας . Τόσο οι Ρωμαίοι όσο και οι Γαλάτες επανερμήνευσαν τις γαλατικές θρησκευτικές παραδόσεις σε σχέση με τα ρωμαϊκά πρότυπα, ιδιαίτερα την αυτοκρατορική λατρεία .

Ο Jan Assmann θεωρεί την πολυθεϊστική προσέγγιση της διεθνοποίησης των θεών ως μια μορφή «διαπολιτισμικής μετάφρασης»:

Το μεγάλο επίτευγμα του πολυθεϊσμού είναι η άρθρωση ενός κοινού σημασιολογικού σύμπαντος. … Η έννοια μιας θεότητας είναι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας του/της όπως εκτυλίσσεται σε μύθους, ύμνους, τελετουργίες και ούτω καθεξής. Αυτός ο χαρακτήρας κάνει μια θεότητα συγκρίσιμη με άλλες θεότητες με παρόμοια χαρακτηριστικά. Η ομοιότητα των θεών κάνει τα ονόματά τους να μεταφραστούν αμοιβαία. … Η πρακτική της μετάφρασης των ονομάτων των θεών δημιούργησε μια έννοια ομοιότητας και δημιούργησε την ιδέα ή την πεποίθηση ότι οι θεοί είναι διεθνείς.

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος εξέφρασε τη «μεταφρασιμότητα» των θεοτήτων ως «διαφορετικά ονόματα σε διαφορετικούς λαούς» (nomina alia aliis gentibus). Αυτή η ικανότητα κατέστησε δυνατό τον θρησκευτικό συγκρητισμό της ελληνιστικής εποχής και της προχριστιανικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας .

Ο Ηρόδοτος ήταν ένας από τους πρώτους συγγραφείς που ασχολήθηκε με αυτή τη μορφή ερμηνείας. Στις παρατηρήσεις του σχετικά με τους Αιγύπτιους, καθιερώνει ελληνοαιγυπτιακά ισοδύναμα που άντεξαν μέχρι την ελληνιστική εποχή , όπως ο Άμων / Δίας , ο Όσιρις / Διόνυσος και ο Πταχ / Ήφαιστος . Στις παρατηρήσεις του σχετικά με τους Σκύθες , εξισώνει τη βασίλισσα των θεών τους, Tabiti , με την Εστία , τον Παπάιο και την Άπη με τον Δία και τη Γαία αντίστοιχα, και την Αργιμπάσα μεΗ Αφροδίτη Ουρανία , ενώ ισχυρίστηκε επίσης ότι οι Σκύθες λάτρευαν ισοδύναμα με τον Ηρακλή και τον Άρη , τα οποία όμως δεν κατονομάζει.

Ορισμένα ζεύγη ελληνικών και ρωμαϊκών θεών, όπως ο Δίας και ο Δίας , πιστεύεται ότι προέρχονται από ένα κοινό ινδοευρωπαϊκό αρχέτυπο ( ο Dyeus ως ο υπέρτατος θεός του ουρανού) και έτσι παρουσιάζουν κοινές λειτουργίες από τη φύση. Άλλοι χρειάστηκαν πιο εκτεταμένες θεολογικές και ποιητικές προσπάθειες: αν και τόσο ο Άρης όσο και ο Άρης είναι θεοί του πολέμου, ο Άρης ήταν μια σχετικά δευτερεύουσα προσωπικότητα στην ελληνική θρησκευτική πρακτική και υποτιμήθηκε από τους ποιητές, ενώ ο Άρης ήταν πατέρας του ρωμαϊκού λαού και κεντρική φιγούρα των αρχαϊκών Ρωμαίων θρησκεία.

Interpretatio romana
Η φράση interpretatio romana χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ιστορικό της αυτοκρατορικής εποχής Τάκιτο στη Γερμανία . Ο Τάκιτος αναφέρει ότι σε ένα ιερό άλσος των Ναχαναρβάλι , «προεδρεύει ένας ιερέας στολισμένος ως γυναίκα, αλλά μνημονεύουν θεούς που με ρωμαϊκούς όρους ( interpretatione romana) είναι ο Κάστορας και ο Πόλλουξ ». Αλλού, προσδιορίζει τον κύριο θεό των Γερμανών ως τον Ερμή , ίσως αναφερόμενος στον Wotan .

Ορισμένες πληροφορίες για τις θεότητες των αρχαίων Γαλατών (των ηπειρωτικών Κέλτων ), οι οποίοι δεν άφησαν άλλη γραπτή λογοτεχνία εκτός από επιγραφές, διατηρούνται από ελληνορωμαϊκές πηγές με τα ονόματα ελληνικών και λατινικών ισοδύναμων. Ένας μεγάλος αριθμός γαλατικών θεωνυμίων ή λατρευτικών τίτλων διατηρούνται, για παράδειγμα, σε συνδυασμό με τον Άρη . Όπως συμβαίνει με ορισμένους ελληνικούς και ρωμαϊκούς θεϊκούς ομολόγους, οι αντιληπτές ομοιότητες μεταξύ μιας Γαλλικής και μιας Ρωμαϊκής ή Ελληνικής θεότητας μπορεί να αντικατοπτρίζουν μια κοινή ινδοευρωπαϊκή καταγωγή. Ο Λούγκους ταυτίστηκε με τον Ερμή , ο Νόντενς με τον Άρη ως θεραπευτή και προστάτη, ο Σούλης με τη Μινέρβα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, σε μια Γαλλική θεότητα δίνεται μια interpretatio romana μέσω περισσότερων του ενός θεών, που ποικίλλει μεταξύ των λογοτεχνικών κειμένων ή των επιγραφών. Δεδομένου ότι οι θρησκείες του ελληνορωμαϊκού κόσμου δεν ήταν δογματικές και ο πολυθεϊσμός προσέφερε πολλαπλότητα, η έννοια της «θεότητας» ήταν συχνά επεκτατική, επιτρέποντας πολλαπλές και ακόμη και αντιφατικές λειτουργίες σε μια ενιαία θεότητα και επικαλυπτόμενες δυνάμεις και λειτουργίες μεταξύ των διαφορετικών μορφών. κάθε πάνθεον. Αυτές οι τάσεις επεκτάθηκαν σε διαπολιτισμικές ταυτίσεις.

Στην Ανατολική αυτοκρατορία, ο θεός της καταιγίδας της Ανατολίας με το δικέφαλο τσεκούρι του έγινε Jupiter Dolichenus , μια αγαπημένη λατρευτική φιγούρα μεταξύ των στρατιωτών.

Εφαρμογή στην εβραϊκή θρησκεία
Ρωμαίοι μελετητές όπως ο Varro ερμήνευσαν τον μονοθεϊστικό θεό των Εβραίων με ρωμαϊκούς όρους ως Caelus ή Jupiter Optimus Maximus . Μερικοί ελληνορωμαίοι συγγραφείς φαίνεται ότι κατάλαβαν την εβραϊκή επίκληση του Γιαχβέ Σαμπαώθ ως Σαμπάζιος . Με παρόμοιο τρόπο, ο Πλούταρχος έδωσε ένα παράδειγμα μιας ερώτησης συμποσίου «Ποιος είναι ο θεός των Εβραίων;», με το οποίο εννοούσε: «Ποιο είναι το ελληνικό του όνομα;». όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τον πρώτο ομιλητή στο συμπόσιο, ο οποίος υποστήριξε ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο και ότι η ημέρα του Σαββάτου ήταν μια γιορτή του Σαμπαζίου. Δεν ξέρουμε τι σκέφτηκαν οι άλλοι ομιλητές, γιατί το κείμενο είναι ελλιπές. Ο Τάκιτος , σχετικά με το θέμα του Σαββάτου , ισχυρίζεται ότι «άλλοι λένε ότι είναι μια εορτή προς τιμή του Κρόνου , είτε από τα πρωτόγονα στοιχεία της πίστης τους που μεταδόθηκαν από τους Idæi, οι οποίοι λέγεται ότι μοιράστηκαν την πτήση αυτού του Θεού, και να έχει ιδρύσει τη φυλή», υπονοώντας ότι ο Κρόνος ( Saturday ) ήταν ο θεός των Εβραίων.

Από τη ρωμαϊκή σκοπιά, ήταν φυσικό να εφαρμοστεί η παραπάνω αρχή στον Εβραϊκό Θεό. Ωστόσο, οι Εβραίοι –σε αντίθεση με άλλους λαούς που ζούσαν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία– απέρριψαν αδικαιολόγητα κάθε τέτοια απόπειρα, θεωρώντας μια τέτοια ταύτιση ως τη χειρότερη ιεροσυλία . Αυτή η πλήρης απόκλιση απόψεων ήταν ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στη συχνή τριβή μεταξύ των Εβραίων και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας – για παράδειγμα, η απόφαση του αυτοκράτορα Αδριανού να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ με το όνομα Aelia Capitolina , μια πόλη αφιερωμένη στον Δία, προκάλεσε λουτρό αίματος της εξέγερσης του Bar Kokhba .

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός , αυτοκράτορας του 4ου αιώνα, παρατήρησε ότι «αυτοί οι Εβραίοι είναι εν μέρει θεοσεβούμενοι, βλέποντας ότι σέβονται έναν θεό που είναι πραγματικά ισχυρότερος και πιο καλός και κυβερνά αυτόν τον κόσμο των αισθήσεων και, όπως ξέρω καλά, είναι λατρευόταν από εμάς και με άλλα ονόματα». Ωστόσο, ο Ιουλιανός δεν διευκρινίζει με ποια «άλλα ονόματα» λατρευόταν ο εβραϊκός θεός.

Στον μυστικισμό της ύστερης αρχαιότητας, ο θεός Ήλιος μερικές φορές εξισώνεται με τον ιουδαιοχριστιανικό Θεό.

Όλες οι θρησκείες είναι μυθολογίες, αλλά η Ελληνική Μυθολογία έχει μια υπεροχή νόησης ευφυίας και ελευθερίας σκέψης γι αυτό και η είναι η πληρέστερη και η μοναδική, κατανοητή μόνο από Homo sapiens ανθρωπίδες του καινούργιου αιώνα.

Αστραία